Het doel van Duolingo is jou zo lang mogelijk bezig te laten blijven met het leren van een of meer talen. Dat is een spannend plan: kun je een algemeen gerespecteerd nuttig doel zoals het leren van talen met een app net zo verslavend maken als een computer game? Sommige jongeren kunnen eindeloos gamen. Ouders proberen er grenzen aan te stellen, tot wanhoop gedreven. Maar objectief gezien zijn er ook heel veel jongeren NIET verslaafd aan computerspelletjes. Zo is het misschien ook met Duolingo. Er is een club trouwe Duolinguisten waar je alleen lid van kunt worden als je een streak van meer dan 365 hebt. Oftewel meer dan een jaar lang elke dag je doel halen van 10-20-30-40 of zelfs 50 punten. Maar de meeste mensen verliezen na verloop van tijd toch hun belangstelling voor Duolingo. Althans dat leid ik af uit het aantal volgers en vrienden die al maanden geen punten meer hebben gehaald.
De hele boom van goud
Jammer eigenlijk, want het was zo’n leuk plan: talen leren verslavend maken. De vraag is waar en waarom veel mensen weer stoppen met Duolingo. Of waarom sommigen, zoals ik zelf, maar niet van ophouden weten! Mijn theorie is dat Duolingo hier zelf in de valkuil valt die ze voor een ander groef. De beginnende Duo-leerling werkt gestaag een lange lijst nieuwe oefeningen af tot het einde in zicht is. Als je alle skills voltooid hebt, ontvang je een certificaat. Eindelijk klaar? Mispoes! Na een paar dagen hebben jouw vers voltooide skills alweer een streepje verloren en zijn ze niet meer van goud. Op het certificaat staat in kleine lettertjes dat je braaf moet blijven oefenen.
Wanneer ben ik eindelijk klaar?
Uit de commentaren op het discussieforum blijkt wel dat mensen echt denken dat zij klaar zijn als zij hun certificaat behaald hebben. Tegelijk tonen sommigen zich teleurgesteld omdat hun taalvaardigheid op vakantie of tijdens de stage toch nog tegenviel. In werkelijkheid gaan de oefeningen gewoon door en krijg je steeds moeilijkere zinnetjes naarmate je eigen niveau stijgt. Precies moeilijk genoeg om het leuk te houden, als je tenminste blijft oefenen. Ik vrees echter dat veel mensen afhaken omdat zij het als demotiverend ervaren dat hun met ijver opgepoetste skills telkens weer hun gouden glans verliezen.
Update 2018
Het systeem dat de oefeningen hun gouden kleur verliezen als stimulans om te blijven herhalen, is inmiddels vervangen door een nieuw systeem. Je kunt nu elke oefening op vijf (?) niveaus halen. Bovendien kun je oefeningen die te makkelijk zijn direct overslaan door een sleuteltest. Dit geeft meer voldoening dan het “verliezen” van de gouden oefeningen. Bovendien kun je beter op je eigen niveau werken. Het is mij overigens nog niet helemaal duidelijk of met elk level de moeilijkheidsgraad werkelijk omhoog gaat.
Tussenstand na 3 jaar
Zelf ben ik gestart in mei 2014 met Duits. Een maand of vier later had ik met 7600 Experience Points voor het eerst de skill tree voltooid. Daarna ben ik gestart met Frans. Na ruim een half jaar had ik ook deze boom voltooid, met 9200 XP. Ik koos daarna als doel eerst mijn Duitse oefeningen weer van goud te maken voor ik nog een andere taal zou starten. Er staan er genoeg op mijn verlanglijstje. Maar toen Duits klaar was, kon ik weer van voren af aan beginnen met Frans. En daarna weer met Duits. Drie jaar later heb ik Level 22 met 22.400 XP voor Frans en Level 23 met 23.800 punten voor Duits. En het einde lijkt nog lang niet in zicht. De oefeningen worden naar mijn gevoel eerder moeilijker dan makkelijker. Dat ervaar ik niet als ontmoedigend. Mijn doel is foutloos Duits en Frans te leren schrijven en liefst ook spreken. Zolang ik kiloos fouten maak, is er nog genoeg te doen.
Boeken lezen als maat
Als het einde maar niet naderbij komt, hoe weet je dan of je überhaupt vorderingen maakt? Dat is inderdaad lastig te zeggen. Ik denk dat ik steeds beter word in beide talen, maar ik maak nog evenveel fouten als drie jaar geleden. Als maat kan ik kijken hoe goed ik de Franse of Duitse TV kan verstaan. Een Duitse film of radiozender kan ik moeiteloos volgen zonder ondertiteling. Maar dat kon ik ook al voor ik met Duolingo begon. Een Franse film kan ik half om half volgen met (liefst Franse) ondertiteling. Als ik Frans oefen, lees ik een Frans boek; bij Duits een Duits boek. In een boek van Simenon moet ik gemiddeld drie woorden per pagina opzoeken in het woordenboek. In een boek van Wilhelm Raabe hoef ik slechts een keer per tien pagina’s een woord op te zoeken. Als er vooruitgang is, gaat het zo langzaam dat ik het niet kan waarnemen. Net als de wijzers van de klok. Duolingo zou eigenlijk mijn statistische P-score moeten toevoegen aan mijn profiel, want dat is een objectieve maat die zij wel in hun systeem hebben, maar die ik niet kan zien. Het algoritme kiest de moeilijkheidsgraad van de oefenzinnetjes op grond van mijn P-score; dit is de kans dat ik een bepaalde oefening goed zal doen. Een grafiekje zou welkom zijn.
Meer over het eindniveau van duolingo bij mijn Examen Spaans Challenge!